Sretenović je preminuo je prošle nedjelje u 58. godini usljed problema sa srcem. Legendarni plejmejker je u karijeri igrao za Crvenu zvezdu, Partizan, njemački Bamberg i francuski Antib, ali u istoriju košarke ušao je kao nezamenjivi član splitske Jugoplastike.

Sretenović je u žutom dresu osvojio tri uzastopne titule šampiona Evrope (1989, 1990. i 1991), a u posljednjem finalu u Parizu protiv Barselone jedini je na terenu proveo svih 40 minuta. U Split je 1986. stigao iz Crvene zvezde, u paketu s tada mladim i anonimnim trenerom Maljkovićem. Sve ostalo je istorija.

Maljković je preko Indeksa poslao svoj posljednji oproštaj od jednog od najvećih evropskih plajmejkera svog vremena. Dirljivo kratko pismo legendarnog trenera i osvajača četiri titule prvaka Evrope s tri kluba (Jugoplastika, Limož i PAO) prenosimo u celosti:

– Zamislite filmove ”Do poslednjeg daha” bez Belmonda ili “Kad budem mrtav i beo” bez Dragana Nikolića. E, ono što su bili Bebel i Gaga u svetu filma, to je bio Sreta u evropskoj košarci. Ti veliki i nagrađivani filmovi bili bi dobri s bilo kojim glumcem, ali su samo s tom dvojicom remek-dela.

Po toj analogiji, Jugoplastika, službeno najveća ekipa evropske košarke, bila bi bez Srete dobra, ali ne i odlična. Sretu sam znao i pratio kroz celi njegov košarkaški put. Imao sam i privilegiju da ga treniram. Izvan terena nonšalantno je nosio lepršavi duh beogradskog mangupa, koji nije bio bitanga, i čoveka koji je poznavao Ulicu, s velikim U, ali nije bio uličar.

Pored divne majke i oca policajca iz Policijske uprave Voždovac, to nije ni mogao biti. Patološki vredan, granično lud kad je hrabrost u pitanju, taj vic s beogradskog basketa uneo je u najviša evropska takmičenja s kojih se uvek vraćao kao pobednik.

Baš takvog želeo sam ga u Jugoplastici. Baš takav dao je našem timu hemiju koja je trajala koliko i njegov boravak u Splitu. Baš takav kao vizija mi se pojavio na velikom finalu protiv Makabija u Minhenu.

Najboljeg strelca Dorona Jamčija čuvao je tako da je njegova odbrana postala recital finti i trikova, koja je svela legendarnog Izraelca na šest poena u poluvremenu. Tom igrom osigurao je svima nama košarkaški Panteon, a sebi mesto u udžbenicima.

Kao Bebel i Gaga, i on je oženio najlepšu i najbolju među kolegicama. Ženu onakvu kakav je on bio muškarac. Danas na gubitku nije samo njegova porodica već Beograd i cela košarkaška planeta. Naš sport i ovaj grad izgubili su dobrog duha… Čoveka koga nisam video namrštenog…

Jebeš ga…

Prije posljednjeg ispraćaja u prostorijama Košarkaškog saveza Srbije održana komemoracija u prisustvu članove porodice i najvišeg rukovodstva ovog tijela. Među njima je bio i predsjednik Saveza, Predrag Danilović, a poslije njega od nekadašnjeg saigrača oprostio se Dino Rađa, koji je pričao o lepim danima u Splitu, stvarima koje su ih zbližile i posebnom odnosu koji su imali sve do posljednjih dana.

– ‘Di si burazeru? Tako smo do zadnjeg dana on i ja komunicirali. Sve svoje prijatelje iz ovog vremena smatram svojom braćom, međutim svakog od njih sam zvao nekim svojim nadimkom. Nekoga Toni ili Tonči, nekoga sam zvao Tata, Sobina, Burića sam zvao Bura, Perasa sam zvao Pekmen, a njega sam zvao Burazeru – emotivno se obratio Rađa.

Na kraju se prisutniam obratio i Zoran Stevanović, nekadašnji saigrač, ali i veliki prijatelj porodice i kum Zorana Sretenovića. Nije mogao da sakrije suze, kao ni mnogi prisutni, između ostalih Zoran Savić, Rade Đurović, selektora Srbije Svetislava Pešića…

Igrao je za Partizan i Crvenu zvezdu, ali najveći pečat u karijeri ostavio je u Splitu gdje je za pet sezona u dresu Jugoplastike osvojio tri titule šampiona Evrope i četiri Jugoslavije. Jugoplastika danas nosi ime KK Split, a upravo su oni objavili emotivnu poruku u kojoj su se podsetili najbolje utakmice Sretenovića u dresu “Žutih”.

Bilo je to gostovanje kod Cibone u Zagrebu u sezoni 1986/1987, kada je “vukove” predvodila još jedna legenda Dražen Petrović. Dotad zagrebačka ekipa nije nikad izgubila u novoj dvorani koju danas zovemo “Draženovim domom”.

Pred pobjedom je bila i protiv Jugoplastike, sa +5 malo prije kraja meča, ali je Sretenović sa dvije trojke donio veliko slavlje Splićanima.

– U Beogradu je, u 58. godini života, preminuo Zoran Sretenović. Igrao je za Jugoplastiku od 1986. do 1991. godine, osvojio četiri titule prvaka bivše države, osvojio dva kupa i bio tri puta prvak Evrope. Sretenović je bio jedan od onih bez kojih je Jugoplastika tog vremena bila nezamisliva, mozak i motor ekipe. Sreto, hvala ti za sve! – napisali su iz kluba.

Sretenović je sa Jugoplastikom osvojio tri titule šampiona Evrope, a šampion starog kontinenta bio je i sa reprezentacijom Jugoslavije dva puta. Četiri puta je bio šampion Jugoslavije, uz dva trofeja Kupa, a jedan je osvojio i sa Partizanom u SR Jugoslaviji. Kao trener je osvojio Kup Poljske 2011. godine.

– Posljednjih šest meseci su postali takvi da mi se strah javiti na telefon. Koliko dobrih ljudi i prijatelja je otišlo. Sreto mi je bio kao brat. U ono doba smo bili cimeri i provodili najviše vremena zajedno. U prvom redu je bio čovek. Za*ebant od glave do pete. Taj ni sekunde nije bio ozbiljan osim kad je igrao. A kad je igrao, kompjuter u glavi. Taj je znao sve šta treba u svakom trenutku. Bio je pravi plej koji je držao uzde jedne moćne ekipe i svi su ga obožavali. Muda k'o dinje, odbrana za primjer, a i kad bi dao dva koša igrao je odličnu utakmicu. Kakva je to glava bila. Druže moj neka ti je laka zemlja – napisao je Rađa.

Sretenović je umro u 58. godini života od posljedica srčanog udara.

Sretenović je tokom blistave karijere nosio je dres Partizana, Crvene zvezde, a velike uspjehe postigao je i sa Jugoplastikom iz Splita. Igračku karijeru je počeo u OKK Beogradu, a zatim je prešao u Crvenu zvezdu za koju je debitovao u sezoni 1984/85. kod trenera Ranka Žeravice. Po dolasku Vlade Đurovića napustio je klub sa Malog Kalemegdana. Prešao je u redove Jugoplastike gde je imao najveće uspjehe.

Za pet sezona osvojio je tri titule evropskog klupskog prvaka, četiri titule prvaka SFR Jugoslavije kao i dva trofeja u kupu. Pred početak rata u Hrvatskoj odlazi iz Jugoplastike i karijeru nastavlja u njemačkom Bambergu sa kojim osvaja up u sezoni 1991/92. Nakon toga igra i za francuski Olimpik Antib u sezoni 1992/93.

Tokom 1993. godine se vraća u Partizan gdje provodi sezonu 1993/94. i osvaja kup SR Jugoslavije. Nakon toga je proveo nekoliko sezona u domaćem prvenstvu igrajući za Borovicu iz Rume, ponovo za Crvenu zvezdu i beogradski Radnički. Godine 1998. odlazi u Poljsku gde je završio karijeru 2001. godine.

Po završetku igračke karijere obavljao posao trenera u mnogim klubovima, među kojima je i Igokea, na čijoj klupi je sjedio u sezoni 2007/08.