Na današnji dan 1976. godine rukometaši banjalučkog Borca osvojili su titulu šampiona Evrope i obezbijedili mjesto među besmetnima.
San je dosanjan pobjedom u finalu nad danskom Fredericijom pred punim “Borikom” rezultatom 17:15, a radost navijačima donijeli su Milorad Karalić, Zdravko Rađenović, Nedeljko Vujinović, Abas Arslanagić, Dobrivoje Selec, Momir Golić, Borislav Golić, Nebojša Popović, Miro Bjelić, Rade Unčanin, Slobodan Vukša i Zoran Ravlić te trener Pero Janjić.
Rukometaši Borca su do finala eliminisali čehoslovačku Červenu hviezdu, špansku Kalpisu, a u polufinalu moćni Gumersbah iz Njemačke.
Tih godina Banjalučani su bili prava “kaznena ekspedicija” za sve svoje protivnike, nakon dva treća mjesta (1971. i 1972. godine), četiri naredne godine bili su šampioni Jugoslavije i nedostajao im je samo posljednji iskorak, neki od evropskih trofeja. Godinu dana ranije, 1975. godine, Borac je zastao na posljednjem stepeniku, poražen je u Dortmundu od Forverca (ekipe iz tadašnje DR Njemačke) sa 17:19, ali im je za “utjehu” ostala činjenica da su u polufinalu napravili podvig i prvi savladali “strašnu” Steauu u Bukureštu i to pred 8.500 gledalaca, sa 19:17.
Generacija zlatnih olimpijaca na zalasku, Arslanagića, Karalića, Popovića i Seleca sa braćom Golić, Borom i Momom te nadolazećim zvijezdama Rađenovićem, Unčaninom i drugima, znala je da im je to posljednja šansa za veliki uspjeh. Zato jednostavno nije bilo moguće da se ovakva prilika propusti, “ginuli” su Banjalučani za svaku loptu, Arslanagić kao da je imao “hiljadu ruku”, njegove “lepeze” do očaja su dovodile snažne Dance, dok je Rađenović tresao protivničku mrežu sa svih pozicija. Na kraju delirijum na tribinama i veliki pehar francuskog “L’ekipa” našao se u rukama kapitena Milorada Karalića i sve je završeno velikim, jedinstvenim horom od 5.000 ljudi koji je zajedno pjevao himnu “Hej Sloveni”. Time je Borac postao prvi klub iz BiH koji je osvojio titulu prvaka Evrope. Pošlo je to poslije i drugima za rukom, košarkašima i šahistima Bosne, košarkašicama Jedinstva… ali se prvi pamti.
Rukometni klub Borac dobio je organizaciju finalne utakmice Kupa evropskih šampiona nakon što je banjalučka delegacija u Bazelu, gdje je održana licitacija domaćinstva, ponudila u to vrijeme ogromnih 16.000 dolara. Ponuda je prihvaćena, uz uslov da u Banjaluci bude organizovano žrijebanje grupa rukometnog turnira za Olimpijske igre te godine u Montrealu.
Bila je Banjaluka tog 11. aprila 1976. godine i bukvalno rukometni centar svijeta. Žrijebanje grupa obavljeno je u tadašnjem Domu kulture, a odradili su ga predstavnik IHF-a Kurt Vadmark i predstavnik Borca Drago Sokal. Takođe, finalnu utakmicu Kupa šampiona, Borac – Fredericija, su preuzimanjem signala tadašnjeg JRT-a i TV Sarajevo, prenosile čak 64 televizijske stanice iz Evrope i svijeta.
One Comment