Na današnji dan 1950. godine osnovan je Rukometni klub Borac jedan od simbola Banjaluke i klub koji je donio mnogo radosti gradu na Vrbasu.
Velikan iz Gospodske jedan je od najuspješnijih sportskih kolektiva bivše Jugoslavije, višestruki šampion i osvajač Kupa SFRJ, BiH i Republike Srpske, te bivši prvak Evrope i osvajač Kupa IHF.
Mnogi hroničari su u vezi imena Borac imali različita mišljenja, pa je tadašnji sportski novinar i u to vrijeme potpredsjednik kluba, Aleksandar Aco Ravlić, u svojoj knjizi o šampionima RK Borac, utvrdio da je Borac postao 7. marta 1950. godine, i sa tim datumom je prihvaćeno ovo ime i vodi sa da je tada i osnovan.
Na prvi veliki trofej čekalo se do sezone 1956/57. Kada su osvojili prvi od deset trofeja namijenjenog pobjedniku Kupa Jugoslavije. Sezonu kasnije “crveno-plavi” su postali prvi put šampioni Jugoslavije, a do raspada zemlje još su šest puta podizali pehar.
Najveći evropski pehar namijenjen šampionu Evrope osvojen je tog veličanstvenog 11. aprila 1976. godine, kada je u krcatom “Boriku2 pala danska Fredericija. Trofej su osvojili Milorad Karalić, Zdravko Rađenović, Nedjeljko Vujinović, Abas Arslanagić, Dobrivoje Selec, Momo Golić, Nebojša Popović, Miro Bjelić, Rade Unčanin, Slobodan Vukša, Boro Golić, Zoran Ravlić i trener Pero Janjić.
Drugi najveći evropski trofej stigao je 19. maja 1991. kada je generacija tada mladog trenera Velimitra Petkovića osvojila Kup IHF do koga su došli Zlatan Arnautović, Mustafa Torlo, Mehmedalija Mulabdić, Senjanin Maglajlija, Aleksandar Knežević, Davor Perić, Samir Nezirević, Božidar Jović, Ivan-Jani Čop, Dragan Marković, Goran Stupar, Andrej Golić, Draško Prtina i trener Velimir Petković.
Raspadom Jugoslavije Borac je nastavio da dominira u ligi Republike Srpske, a potom i BiH koju je osvojio pet puta, a I sada je na dobrom putu da to učini jer mladi tim Mirka Mikića ima sedam bodova prednosti u odnosu na tuzlansku Slobodu.
Istorija za ponos, ali i istorija koja obavezuje!
